Héél hard werken voor liefde en aandacht, dat was het onbewuste gevolg van mijn grootste pijn...
De grootste pijn van me niet goed genoeg voelen werd vooral zichtbaar na mijn achttiende. Ik ging steeds harder werken om me te bewijzen op werk en in de liefde.
Ik vroeg me continue af waarom ik die promotie op werk maar niet kreeg, of waarom ik niet die leuke relatie kreeg die mijn vriendinnen wel hadden...
En als ik dan een partner aantrok in de liefde kwam ik in de zorg- en helpersrol terecht. Met binnen no-time een vervelende dynamiek waarin hij het niet meer zag zitten. Maar ik, doorzetter dat ik ben, wist niet van opgeven.
Ik ging nog meer werken en zorgen voor de ander, ik was me totaal onbewust dat ik nog minder loyaal aan mezelf werd. Op werk ging ik nog meer uren maken, vaak ten kostte van slaap, sport, ontspanning en soms ook gezonde voeding.
Ik stelde geen grenzen voor de ander en voor mezelf. Ik was me eigenlijk nooit echt bewust van grenzen, dus ik kon ze ook niet voelen. Bij mezelf of zelfs bij de ander.
Het harde werken ging allemaal vanzelf, hartstikke onbewust, hup gewoon in de automatische piloot...